Marina Cvetajeva - u var me litarin e Pasternakut (nga Pelegrin 6)

5 – vjet Pelegrin

Vjen nga Pelegrin 6

Marina Cvetajeva

u var me litarin e Pasternakut

E përgatiti: Juliana Pesha (Sinani)

Marina Ivanovna Cvetajeva e nisi jetën në Moskë më 1894 dhe vdiq, e vet-varur, në Ellabuga më 1941.

Po zvarriten pas meje zinxhirët

të gjëmojnë së shpejti i pres,

Sa dëshirë kam, sa dëshirë,

qetësisht të mbyll sytë e të vdes!...

“Pastërnaku erdhi tek ajo për ta ndihmuar të rregullohej. Ai i solli një litar për të lidhur valixhen dhe bëri shaka se ai litar mbante gjithçka, sikur edhe të varej me të... Më vonë i treguan Pastërnakut se Cvetajeva u var me atë litar dhe ai për një kohë të gjatë, nuk mundi t’ia falte vetes këtë shaka fatale “...

Dielli

Dielli, i vetëm shëtit qytetet të gjithë,

dielli është imi, askujt nuk ia jap asnjë ditë.

Asnjë çast, një vështrim, një vegim apo orë,

le të vdesin qytetet mes natës, pa fund në dëborë...

Në pëllëmbë e shtrëngoj, mos vërtitet mbi mua e mbi fushë,

le të digjen dhe duar dhe zemër dhe buzë!

Le të mbetet mes natës pa fund rruzullimi,

unë askujt nuk ia jap, ky diell është imi!

E di të vërtetën

E di të vërtetën. Në djall të vërtetat e thata!

Njeriu me njerinë nuk duhet të vritet në jetë.

Shikoni po ngryset, shikoni, vjen nata

ç’po bëni dashnorë, strategë e poetë?

Në peshën e mjerimit tim

Në peshën e mjerimit tim

ti sheh dhe hedh ndaj meje fjalë...

Je monument, jam fluturim,

je gur në vend, jam këngë e gjallë...

E di, se majin plot freski

një hiç e ka në tokë amshimi...

Por jam një zog në lartësi

dhe ligj më mbushet fluturimi...

Në zemër

Në zemër: ferri dhe altari,

atje parajsa rri dhe turpi.

Kush është i ati?

Ndofta cari,

a, mbase cari dhe hajduti?

Ne të dy

Ne të dy si dy jehona shkojmë,

heshte ti, pas teje hesht dhe unë...

Ne të dy si dylli nuk durojmë

fati me pak zjarr na djeg pa zhurmë...

Dhe kjo ndjenjë, armikja jonë e mirë,

shpirtrat tanë i hedh në zjarr të gjallë,

ndaj të quhesh mik është e vështirë,

por dhe për armik nuk bëhet fjalë...

Buzëqeshja mbetet e helmuar,

pikëllimi: lodhje e përgjumur,

S’m’ë vjen keq për fjalën e shpenzuar,

më vjen keq për mallin tim të humbur...

Si anatomist ti më mësove,

një të keqe, helm me ëmbëlsirë...

Po, nëse nga vetja s’m’ë largove,

të të quaj mik e kam vështirë...

Shqipëroi: Dritëro Agolli

Vargjet nuk mund të jenë

të pashtëpi

Shkruan: E. JEVTUSHENKO

për poeten Marina Cvetajeva

Kur dalim prej barrës mëmësore, nis barrën me ne shtëpia. Ne ende nuk kemi lindur plotësisht, përderisa përplasim këmbë e duar në barkun e saj të drunjtë ose të gurtë, duke zgjatur doçkat tona ende të dobëta, por tashti të zemëruara drejt daljes jashtë shtëpisë. Bashkë me ndjesinë e e strehës mbi kokë na lind dhe një forcë tërheqëse drejt derës. Ç’ka atje prapa? Gjersa mësojmë të ecim brenda shtëpisë, ne ende nuk jemi lindur. Kur na pengohen këmbët te gurët e avllisë, klithma jonë e parë është klithma e vërtetë e lindjes.. Karakteri provohet kur muret atërorë nuk na mbrojnë dot më. Shtytja jashtë shtëpisë nuk do të thotë aspak se e urren shtëpinë. Kjo shtytje është dëshira për ta provuar veten në luftën me botën e madhe e të panjohur, por një dëshirë si kjo ngrihet më lartë se një kërshëri e thjeshtë, është themeli i shpirtit kryengritës të njeriut, sepse shpirtit i rinë ngushtë të gjitha muret. Teza “Shtëpia ime, kalaja ime” është simbol i pafuqisë së njeriut. Shpirti është vetë një kala, nëse nuk gardhohet me kurfarë muresh. Pa respektin për shtëpinë nuk mund të quhesh njeri. Por s’quhesh njeri dhe as shkrimtar pa shtytjen jashtë shtëpisë. Jeta na rezervon shtëpi të tjera, që shtiren, madje, ndonjëherë atërore. Shtëpi që të thithin brenda, si moçali, shtëpi të ngjashme si djepi, që të venë në gjumë ndërgjegjen. Po njeriu i vërtetë, shkrimtari i vërtetë përpiqet mundimshëm për një konfort të vetëm: për konfortin e ashpër e tepër të varfër të lirisë.

Vallë nuk e deshi Ljev Tolstoi Jasnaja Polianën? Po kur ndjeu në shtëpinë e vet diçka mbërthyese, diçka pranguese, u vërsul nga dera, pas së cilës ishte e panjohura dhe liria, dhe sikur ta priste vdekja...

Xhek Londoni mundohej artistikisht të krijonte lirinë brenda “Shtëpisë së ujkut”, të ndërtuar prej tij në Luginën e Hënës, por a ka të ngjarë, ta ketë djegur vetë atë, duke ndjerë si e shtypnin muret e gurtë, i torturuar nga nostalgjia jo për shtëpinë por për pashtëpisinë e rinisë?

Nostalgjia për pashtëpisi nuk e fyen shtëpinë atërore, në të rreh dëshira për t’u shkrirë me njerëzit përreth, ku aq njerëz janë pa shtëpi, ku pa shtëpi janë drejtësia, ndërgjegja, vëllazërimi, liria...

Aleksandër Blloku i ndillte vetë grushtet e fatit: “Më lini të vdes nën gardh si një qen!” Majakovski, duke hedhur poshtë i zëmëruar “paqllëkun e turpshëm”, thoshte krenarisht:

Mua rublat kurrë s’më mbajtën me hatër,

mjeshtrat e drurit mobilje s’më nisën asnjë.

Dhe përveç një këmishe të pastër,

jua them sinqerisht,

nuk dua asgjë!

Pashtëpisia superiore e shpirtit, që ngrihet kundër pashpirtësisë të mobiluar bukur, a nuk është kjo shtëpia atërore e artit? Pashtëpisia është një fatkeqësi njerëzore, por vetëm për sytë e ënjtur nga dhjami, fatkeqësia është turp. Për këtë, me një pendim të dëlirë, ka thënë kështu Pastërnaku:

Dhe unë u prisha qyshkur koha të prishur mori

dhe fatkeqësinë e quajtën turp,

filistinët e ngërdheshur nga zori...

Një grua e madhe, ka të ngjarë, më e madhja e krejt grave që jetuan ndonjëherë në këtë botë, me një zemërim të dëshpëruar, dëneste: “Çdo shtëpi m’është e kuaj, çdo tempull-bosh!...” Zëri i kësaj gruaje është Marina Cvetajeva.

Më vonë, në mërgim, duke fërgëlluar nga malli për atdheun, e madje, duke u përpjekur të përqeshte këtë mall, Cvetajeva gulçon si “shtazë e plagosur”:

Mall për vendin?

Pallavër qyshkur e demaskuar!

Unë krejt njëlloj e kam,

si afër, si larg të jem, mjaft që e vetmuar...

Ajo, madje i kërcëllon dhëmbët hungërueshëm gjuhës së vetë amtare, të cilën aq shumë e adhuronte, të cilën aq mirë dinte ta mbrunte dhembshurisht e tërbimshëm me duart e veta punëtore, me duart e poçarit të fjalës:

S’m’ë mashtron dhe gjuha amtare,

kushtrimi i saj kumtëror...

se kë takoj, s’më intereson fare

dhe a kupton a nuk kupton...

Më tek ndeshim sërish fjalët tashmë të cituara “shtpiurryese”: “Çdo shtëpi m’është e huaj, çdo tempull-bosh!”...

Pastaj vijon: “Me to, pa to s’më dhemb kaptina!”

Dhe befas, trilli tallës për mallin e atdheut këputet i pafuqishëm duke përfunduar me një psherëtimë gjeniale për nga thellësia, që përmbys krejt mesazhin e vjershës në tragjedinë shpirtcoptuese të dashurisë për atdheun:

Po nëse rrugës një kaçube’

fanitet, sidomos rjabina...

Pastaj e vazhdon me tre pika, ku ndjehet një pohim memec i fuqishëm dhe i pandërprerë në kohë dhe me një forcë dashurie për të cilën janë të paaftë njëmijë vjershëtorë të marrë së bashku, që shkruajnë jo me këto pika të mëdha. Çdonjëra prej tyre është si një pikë gjaku, por me fjalë të panumërta që thurin vargëzime pseudopatriotike. Mos vallë dhe patriotizmi i flaktë është pikërisht gjithmonë i tillë: me pika dhe jo me fjalë boshe? Dhe, megjithatë, ja ku del dashuria për shtëpinë, po përmes heroizmit të pashtpisë. Një heroizëm i tillë është krejt jeta e Cvetajevës. Ajo edhe në shtëpinë e poezisë ruse, të ndarë në dhoma pritjeje, sallone, korridorë e kuzhina letrare, s’para ambjetohej mirë... Libërthin e saj të parë “Album mbretëror” e lëvduan bardë të tillë si Brjusov, Gumiljev që mbaheshin atëhere si ligjvënës të modeleve. Nga kjo Cvetajevë ende krejt e re, delte një erëmim alarmant prej zjarri që kërcënonte komoditetin e kësaj shtëpie, muret e saj të hollë, që mund të shpërthenin menjëherë në flakë.

Kurse poezia e Cvetajevës nuk mund të ishte as send i kësaj shtëpie dhe as dhomë e saj. Ajo ishte tufan që shpërthente brenda shtëpisë dhe ngatërronte krejt fletët e vjershave estetizante të kopjuara me shkrim kaligrafik...

Cvetajeva, pavarësisht nga jaka me dantella e gjimnazistes së parakohshme, u shfaq në Shtëpinë e Poezisë si cigankë, si Mariullë e Pushkinit me të cilën donte të të krahasonte veten. Dhe Ciganëri do të thotë pashtëpisi triumfuese mbi jetën shtëpiake. Qysh në vargjet e parë të Cvetajevës ndihej një ashpërsi e një egërsi e panjohur gjer atëherë në poezinë femërore ruse e, për më tepër, e rrallë edhe për poetët burra.

Poezia e Ahmatovës ishte më femërore, me linja më të buta. Karakteri i Cvetajevës ishte një arrë e fortë, kishte një shpirt luftarak që të trembte, një agrisivitet ngacmues, shermadh. Me këtë shpirt luftarak Cvetajeva sikur donte të lante jargavitjen sentimentale të shumicës së poeziprodhesve të molisur, që mbushnin në atë kohë, me prodhimet e tyre të sheqerosura, faqet e revistave, duke rehabilituar vetë thelbin e karakterit të grave...

Nuk di asnjë poet tjetër në botë që do të shkruante aq shumë për ndarjen si Cvetajeva. Ajo kërkonte dinjitet në dashuri, ndërsa do të thoshte lamtumirë duke e mbytur me krenari klithmën e saj femërore brenda vetes dhe vetëm rrallë nuk e përmbante dot. Me krenarinë e saj të madhe Cvetajeva u hakmorr për gjithë “pakrenaritë” e grave, që e kishin humbur portretin e tyre para burrave. Për këtë asaj duhet t’i jenë mirënjohëse gratë e gjithë botës. Me forcën e saj krijuese Cvetajeva tregoi se çdo shpirt gruaje nuk është vetëm një qiri, një rrëke e kthjellët, e krijuar me qëllim që të pasqyrohet burri, por edhe zjarr që flakëron nga njëra shtëpi tek tjetra.

Tek Cvetajeva ka ngjyrime të spikatura filozofike si psh. “Është gjenial ai tren tek i cili të gjithë vonojnë”.... Zemra e poetit të vërtetë është shtëpia e pashtëpisisë. Poeti nuk ka frikë të futë brenda vetes vetëvetishmërinë dhe nuk ka frikë të bëhet copë-copë prej saj. Kështu ndodhi me Bllokun, kur ai la të hyjë brenda tij revolucionin dhe shkroi poemën gjeniale: “Të dymbëdhjetët”. Kështu ndodhte dhe me Cvetajevën, që futi brenda vetes vetëvetishmërinë e ndjenjave të saj personale dhe qytetare dhe që iu nënështrua vetëm spontanitetit. Por që vetvetishmëria e jetës të bëhet e tillë dhe në art nevojitet një disiplinë e rreptë profesionale. Vetvetishm,ërisë së Cvetajevës nuk i lejohet të urdhërojë në zanatin e saj, këtu zonjë është vetëm ajo. Marina Ivanova Cvetajeva është poetja profesioniste e shquar, që së bashku me Pastërnakun dhe Majakovskin, reformoi vjershërimin rus për shumë vjet të mëvonshëm. Një poete e mrekullueshme si Ahmatova që e admironte aq shumë Cvetajevën, ishte vetëm një bartëse e traditave, por jo përsëritëse e tyre dhe në këtë kuptim Cvetajeva qëndron më lart se Ahmatova. “Mua s’do më mjaftonin as 150 milion jetë” thoshte Cvetajeva. Fatëkeqësisht edhe vetëm jeta e saj nuk i mjaftoi.

Sipas Pushkinit: Gjenia dhe keqbërja janë dy gjëra të papajtueshme”. Cvetajeva nuk ra asnjëherë në mëri politike. Ajo ishte poete tepër e madhe për të rënë aty. Kuptimi i saj për Revolucionin ishte i ndërlikuar, kontraditor. Këto kontradita pasqyronin synimet e pjesës së rëndësishme të inteligjencës ruse, që përshëndeti fillimisht rënien e regjimit carist, por pastaj iu largua Revolucionit për shkak të gjakut të derdhur në luftën civile.

“I bardhë ishte, i kuq u bë:

e skuqi gjaku...

I kuq ishte, i bardhë u bë:

e zbardhi vdekja...

Jo rastësisht Cvetajeva e pati aq të vështirë në emigracion sepse ajo nuk mori pjesë kurrë në mëritë politike dhe qëndroi mbi të gjithë grupet dhe e gricnin ligjvënësit e atëhershëm të modave. Ata i nervozonte pavarsia e saj, jo vetëm politike por dhe artistike. Ata kapeshin pas së shkuarës, vargu i saj hidhej me zjarr në të ardhmen... Ndaj ai dukej i pashtëpi në botën e së shkuarës. Cvetajeva nuk mund të mos kthehej në Rusi. U kthye, jo vetëm se jashtë jetonte në një varfëri të tmerrshme, jo vetëm se çdo mjeshtër i madh i gjuhës nuk mund të jetojë jashtë gjuhës; jo vetëm se përbuzte botën mikroborgjeze që e rrethonte të damkosur prej saj në “Lexuesit e gazetave” apo “Në çarkun e minjve”, jo vetëm se e urrente fashizmin, kundër të cilit ajo shkruante aq mërishëm në çekisht. Si zor që Cvetajeva të shpresonte t’i gjente vetes “komoditetin shtëpiak”, ajo shtëpinë e kërkonte jo për vete, por për të birin dhe sidomos për fëmijët-vargje, nënë e së cilëve ishte vetë poetja. E dinte se shtëpia e vargjeve të saj ishte vetëm Rusia. Kthimi i Cvetajevës ishte akt prej mëme për vargjet e saj.

U kthye në Moskë më 18 qershor 1939, pas netëve të Shën Bartolemeut dhe vetëm në stacionin e trenit mësoi për arrestimin e së motrës Asi. Burri i saj Sergei Efron, të cilin qe betuar të mos e braktiste, qe i sëmurë nga dëshpërimi. Cvetajevën nuk e arrestuan, por e dënuan me indiferencë, me mosbotime, me varfëri... Në ditarin e vet ajo ka shkruar:

“ Rroj pa i treguar askujt... Së pari ndjesia e kuzhinës së huaj. Një vapë e çmendur, që nuk mbaj mend të tillë:çurgu i djersës dhe i lotëve në tas...” Takimi me Ana Ahmatovën, i arritur më në fund, e emocionoi, por sepse i zhgënjeu që të dyja: ishin tejet të ndryshme. Pasternaku përpiqej t’i ndihte Cvetajevës, por mardheniet e tyre, dikur të afërta, nuk u përtërinë dot. Cvetajeva e ka pranuar në ditarin e vet: “S’kam te kush të mbështetem...” Më pas arrestuan vajzën e saj, Aljen dhe më në fund të shoqin. Ja nga se u thur ajo nyjë që ajo e përdori për të varrur veten më vonë. Cvetajevën e vendosën në qytetin e gurtë Ellabuga, ku bëri dhe varjen.

Cvetajeva shkroi një lutje me kërkesën që ta ta punësonin pjatalarëse në mensën e shkrimtarëve në Çistopolje (vetë ajo nuk ishte anëtare e bashkimit të shkrimtarëve). Punë në Ellabuga nuk mundi të gjente. Në arshivën e shkrimtarëve të Tetarisë gjendet letra e saj e dëshpëruar, ku ajo afronte shërbimet e saj për përkthime nga gjuha amtare në këmbim të të sapunit dhe të disa kaushëve me duhan. Por nuk mori përgjigje nga Bashkimi i Shkrimtarëve të tetarisë, që gati ishin të gjithë të arrestuar dhe atë e drejtonte një funksionar ekonomist. Sipas dëshirës të së zotërve të shtëpisë, ku Cvetajeva u strehua me të birin, atë e mbante mirë me ushqime një milice vendase së cilës Poetja e ndihmonte për larje rrobash.

Pasi humbi çdo shpresë, nuk e duroi dot më “detin e poshtërimeve” dhe u var në hajat (me litarin e Pastërnakut)...

Kam qenë në vitin 1970 në Ellabuga, ku Cvetajeva, ende nuk kishte gur-varri, por vetëm një dru me mbishkrimin: “Në këtë anë të varrit është e varrosur Marina Cvetajeva”. Unë shkrova atëhere poezinë: “Gozhda e Ellabugës”

Elbarozja Ellabuge, ti mend e mban

pas në amshim, atë qytetare,

teksa qante, pinte dhe pinte duhan

nga ai kaushi yt që të mbyt fare...

Zotit i lutej shpirtvrarë e molisur

që rroba për të larë t’i jepnin asaj,

ju lejomni Marina Ivanovna,

të rri pak aty ku ju jetuat pa faj...

Marina Cvetajeva është faji ynë i papagueshëm, por dhe dashuria jonë e përjetshme. Poeti mund të jetë i pashtëpi, por kurrë vargjet e tij...

E. Jevtushenko, 1990